Austin A99 Westminster
Lang geleden, toen ik nog een klein ventje was, mocht ik wel eens met mijn vader mee die chauffeur was voor het toenmalige Ministerie van Wederopbouw, later genaamd VROM. Ik mocht regelmatig mee om de dienstauto terug te brengen naar de garage van het Ministerie en achterop de fiets weer terug. In die garage moet mijn liefhebberij zijn geboren bij de aanblik van een lange rij zwarte Chevrolets, Vauxhall’s en Fords. In 1963 werd mijn vader chauffeur van de directeur-generaal en deze man had two-tone grijze Austin A99 Westminster die mijn vader dan bestuurde en onderhield.
Mijn pa vond het een geweldig fijne auto, maar in 1965 besloot de directeur-generaal om weer een nieuwe Austin Westminster te kopen bij de Haagse Austin dealer aan de Parkstraat. Het werd weer een grijze, maar ditmaal een A110 MKII en geen overdrive, want dat was een optional extra en kostte dus meer geld. Mijn vader was al gek op de A99 die ingeruild werd en hij wilde hem wel kopen, want hij wist heel goed dat het een prima auto was. Dit feest werd niet toegestaan, want de directeur-generaal had opdracht gegeven dat mijn vader niet de ingeruilde A99 mocht kopen, want mijn pa zou dan in dezelfde auto rijden als hij zelf en dat kon toch niet! Mijn pa was flink over de rooie, maar nam een vriend van hem in de arm die de volgende dag de A99 kocht met de centen van mijn vader en om de hoek van de dealer nam mijn pa meteen het stuur over en hij was er dol gelukkig mee. Drie maanden ging het goed tot dat mijn vader gespot werd in zijn A99 en de hel brak uit op het Ministerie. De directeur-generaal was zachtjes gezegd „not amused” en probeerde van alles om de Austin uit mijn vaders bezit te krijgen, maar dat ging natuurlijk niet, het was natuurlijk een volkomen legale aankoop. Uiteraard was de arbeidsverhouding ernstig verstoord maar mijn vader bleef nog een dik jaar de man rijden met diens A110 en daar was het geluk nou niet bepaald voor weggelegd. De nieuwe A110 kreeg al snel kuurtjes en problemen van mechanisch en electrische aard en na een jaar begonnen er zelfs roestplekjes te ontstaan omdat de Austin nooit getectyleerd was. Tevens zoop de A110 benzine, omdat er geen overdrive op zat en dus veel toeren moest maken op de snelweg.
Het was toen vaak het gesprek van de dag met mijn pa, het verschil tussen de A110 en zijn A99. Toen mijn vader vagelijke aantijgingen kreeg van de directeur-generaal, dat de onderdelen van beide auto’s het zelfde zijn, was de maat vol en wilde hij de man niet meer rijden en ging fijn weer de chauffeurspoole in. Die grijze Austin Westminster hebben wij jaren gehad en ik was er maar wat trots op.
We zijn er enkele malen mee naar de Moezel geweest en op een imperiaal op het dak werd van alles meegesleept. Mijn vader gaf hem op de snelweg ook wel van katoen. Die zescilinder met overdrive haalde wel dik de 160km/u en dat deed hij ook wel eens en ik vond dat maar wat prachtig.
Ooit zou ik ook zo’n auto hebben dacht ik toen en vele, vele jaren later kwam dit nog uit ook. Eigenlijk had ik dat nooit verwacht, want een A99 is eigenlijk niet meer te vinden omdat ze bijna allemaal weggeroest zijn en ook maar twee jaren in productie waren. Ik had inmiddels een mooie en fijne Wolseley 6/110 automatic waar ik met veel plezier in toerde, toen ik op een avond in oktober 2003 op ebay Zwitserland oog in oog stond met een plaatje uit mijn jeugd, een grijze Austin A99 Westminster uit 1960.
Na enige informatie gevraagd te hebben, bleek de A99 al 16 jaar stil te staan in een schuur in de buurt van Kreuzlingen en de verkoper was de 2e eigenaar. De Austin was niet rijvaardig, maar klokgaaf in originele toestand. Hierop het plan gemaakt en samen met mijn vrouw huurde ik een oplegger en reden we naar Zwitserland om de Austin te bekijken en eventueel te kopen. De volgende dag stonden wij oog in oog met een inderdaad geheel originele Austin A99 Westminster op vier platte banden. De auto was inderdaad klokgaaf, zowel het interieur als de carrosserie . Nergens een spoor van roest te bekennen. Ik kon de motor ronddraaien met de slinger, maar verder wist ik niets af van de mechanische toestand. Het was een beetje een gok, maar de koop was snel gesloten.
ik kocht die grote grijze beer en bracht haar naar huis, na een bezoekje bij de Duitse en Nederlandse douane, want de wagen moest natuurlijk doorgevoerd en ingevoerd worden omdat Zwitserland geen EEG land is. Hierop volgde een jaar van het zoeken naar allerlei onderdelen om de A99 weer rijvaardig te krijgen en die vond ik bijna allemaal in Engeland, maar sommige spullen ook wel in ons land.
Na een jaar begon ik aan de mechanische restauratie dat erg leuk werk was. De Austin bleek perfect te lopen en te schakelen, alleen werkte de overdrive niet, maar dat bleek simpel op te lossen.
Vervolgens werd de A99 door de RDW gekeurd en geschouwd en daar kwam de oude dame glansrijk doorheen en kon het plezier van touren en jeugdsentiment beginnen. Nu gaan wij regelmatig in de voorjaar en zomermaanden op stap met de A99, ook met de oude caravan er achter dat het helemaal een feest maakt. Als ik dan dolgelukkig een rit maakt met de Austin, kijk ik wel eens in mijn spiegeltje en zie dan weer dat jonge ventje van toen achterin zitten.......
Frans van Zoest
